Prześladowania Kurdów

W Turcji polityka asymilacyjna wobec Kurdów była szczególnie intensywna. Rząd turecki, dążąc do stworzenia jednolitego państwa narodowego, zabronił używania języka kurdyjskiego i wymazywał kurdyjską tożsamość z przestrzeni publicznej.

Wprowadzono nawet termin „góral turecki”, aby odciąć Kurdów od ich etnicznych korzeni. Liczne powstania kurdyjskie, takie jak powstanie Szejka Saida w 1925 roku, były brutalnie tłumione, a Kurdowie często poddawani masowym represjom i wysiedleniom.

Przez dekady sytuacja Kurdów w Turcji była napięta, a wszelkie próby dążenia do autonomii spotykały się z represjami. Na przełomie lat 70. i 80. założono Partię Pracujących Kurdystanu (PKK), która podjęła zbrojną walkę o autonomię dla Kurdów.

Konflikt między PKK a tureckim rządem doprowadził do brutalnych represji ze strony armii, zniszczenia wielu wsi, a także przesiedleń milionów Kurdów w regionie południowo-wschodniej Turcji.

W Iranie Kurdowie również byli poddani represjom, szczególnie po utworzeniu Republiki Islamskiej w 1979 roku. Choć wcześniejsze próby autonomii kurdyjskiej, takie jak krótko istniejąca Republika Mahabad w 1946 roku, miały swoje miejsce, szybko zostały zniszczone przez irańskie wojsko. Władze irańskie do dziś traktują Kurdów jako zagrożenie dla integralności państwa, a wszelkie kurdyjskie ruchy narodowe są surowo tłumione.

Kurdyjscy aktywiści i przywódcy często padają ofiarą prześladowań, a organizacje walczące o prawa Kurdów są regularnie rozbijane przez władze. W Iranie, podobnie jak w Turcji, kultura kurdyjska była marginalizowana, a dążenia Kurdów do autonomii uznawano za zagrożenie dla porządku publicznego.

Historia prześladowań Kurdów w Iraku jest jedną z najbardziej dramatycznych. W latach 80. rząd Saddama Husajna przeprowadził kampanię „Al-Anfal”, skierowaną przeciwko Kurdom w północnym Iraku. Kampania obejmowała masowe czystki etniczne, bombardowania chemiczne i brutalne represje, co spowodowało śmierć dziesiątek tysięcy Kurdów. Najbardziej znanym przypadkiem było użycie broni chemicznej na miasto Halabdża w 1988 roku, gdzie zginęło ponad 5 tysięcy cywilów.

Po zakończeniu wojny w Zatoce Perskiej w 1991 roku Kurdowie zyskali pewien poziom autonomii dzięki wsparciu międzynarodowemu. Mimo to ich sytuacja była trudna, a próby pełnej niezależności do dziś są obiektem napięć z rządem irackim.

W Syrii Kurdowie byli przez lata uznawani za obywateli drugiej kategorii. W latach 60. rząd odebrał obywatelstwo dziesiątkom tysięcy Kurdów, co pozbawiło ich podstawowych praw. Kurdyjska kultura i język były systematycznie tłumione, a każdy przejaw tożsamości kurdyjskiej traktowano jako wyraz separatyzmu.

Sytuacja Kurdów zmieniła się nieco po wybuchu wojny domowej w 2011 roku, kiedy udało im się przejąć kontrolę nad północnymi terenami Syrii, tworząc Rożawę – autonomiczną enklawę. Jednak walki i konflikty z różnymi siłami w Syrii oraz interwencje zewnętrzne, w tym tureckie ofensywy, sprawiają, że ich sytuacja jest niestabilna, a ich autonomiczne struktury zagrożone.