Pochodzenie Kurdów

Pochodzenie Kurdów jest wciąż przedmiotem badań historycznych, ale wielu badaczy zgadza się, że ich korzenie sięgają starożytnych ludów indoeuropejskich, które przybyły na teren dzisiejszego Kurdystanu około trzeciego tysiąclecia przed naszą erą.

Przodkami Kurdów mogli być plemiona takie jak Medowie, którzy w VII wieku p.n.e. stworzyli potężne państwo na terenach dzisiejszego Iranu. Medowie odegrali kluczową rolę w historii regionu, szczególnie poprzez współpracę z Babilończykami przy obaleniu imperium asyryjskiego.

Niektórzy historycy wskazują również na związek Kurdów z Hurytami i Mitannijczykami – starożytnymi ludami zamieszkującymi Mezopotamię i północne regiony dzisiejszego Iraku oraz Syrii. Kultury te były dobrze rozwinięte, a ich obecność wywarła wpływ na późniejsze cywilizacje.

Przez wieki ziemie zamieszkane przez Kurdów znajdowały się pod kontrolą kolejnych imperiów, w tym perskiego, rzymskiego, bizantyjskiego oraz arabskiego. W VII wieku, wraz z ekspansją islamu, Kurdowie zostali poddani silnemu wpływowi arabskiemu i wielu z nich przyjęło islam, choć zachowali odrębną tożsamość kulturową i językową. Mimo że znaleźli się w kręgu kultury islamskiej, pozostali wierni swojej odrębności i przez wieki nie zrezygnowali z marzeń o autonomii.

W średniowieczu, w XII wieku, wybitną postacią kurdyjskiego pochodzenia był Saladyn (Salah ad-Din), słynny wódz i założyciel dynastii Ajjubidów, który stał się symbolem męstwa i honoru w walce z krzyżowcami. Jego postać jest do dziś uważana przez Kurdów za narodowego bohatera, mimo że sam Saladyn koncentrował się bardziej na jednoczeniu muzułmanów niż na idei kurdyjskiej niezależności.

Od XVI wieku ziemie Kurdystanu znajdowały się na granicy między dwoma potężnymi rywalizującymi imperiami – osmańskim i perskim (Safawidów). Kurdowie znajdowali się często na terenach konfliktów między nimi, co utrudniało im rozwijanie własnych struktur państwowych.

Pod panowaniem osmańskim Kurdowie cieszyli się stosunkowo wysokim poziomem autonomii – różne kurdyjskie księstwa miały swoje władze i mogły prowadzić własną politykę wewnętrzną, pod warunkiem, że były lojalne wobec sułtana.

W XIX wieku jednak sytuacja zaczęła się zmieniać, gdy Imperium Osmańskie próbowało scentralizować swoje terytoria, co doprowadziło do licznych buntów i powstań kurdyjskich.